Nasıl ve nereden baktığımıza göre olayların seyri değişir; tepkimiz değişir, dolayısıyla sonuçlar değişir. Etrafımızda, yakınlarımızda güvendiğimiz kişiler oldukça tahammül gücümüz de artar.
Olan biteni tebessümle karşılayabilen dostlar bu umut ve neşeyi bizlere de bulaştırır. Karşılıklı etkileşimle sosyal iletişim doğar.
Olayların seyrinde "doğurganlık" önemlidir. Aksi, "yıkımlar" demektir. Ya "iyi - kötü" her şeyden güzel sonuçlar alacağız, veya hiçbir şey yapmayarak problemlerin seyrine kapılıp gideceğiz! Dileyelim ki bu ikincisi olmasın. "Pozisyon almak" en iyi dilek çeşitlerinden birisidir...
Problemlerden korkmak ve "korkmaktan korkmak"... Bu kavrama biraz dikkat etmekte yarar var. Çünkü korkmaktan korkmak kişileri çokça hareketsiz bırakan ve umutsuzluk batağına çeken bir duygudur. Alacağımız önlemlerle (olayları değerlendirme bilgisi, iç güçlenme çabası, önceden hazırlanan alternatifleri otomatik olarak devreye koyabilme - manevra kabiliyeti ile) "korkmaktan korkmak" noktasından asıl probleme odaklanabilmek mümkün.
Gelin, problemin kaynaklarını ve kendi konumumuzu değerlendirme çabasına girelim. Problemin kaynaklarını tespit etmeye, tedavi - telafi - tolere etmeye çalışalım. Bazı problemler derin ve kemikleşmiş köklere sahiptir. Bu tip problemleri ortadan kaldırmak mümkün olmayabilir. Bu durumda "çözmek", rehabilite etmek şeklinde anlaşılmalıdır.
Problemler hırçın çocuklar gibidir. Etrafa zarar verir ama uysallaşma eğilimi de gösterirler. Tutumlara bağlı olarak...
Her şey bir yana; "telaş" umutla arkadaş olamaz.
Telaşı bir yana bırakıp, "bulaşıcı" olduğuna inandığımız umut taşıyıcılarına el uzatmalı...
Umut boş bir şey değildir. Beslenir, büyütülür, inşa edilir, olgunlaştırılır ve meyve verir "umutlar"...
Telaşsız ve umutlu günler dileğimle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder